Passa ai contenuti principali

Alcibiade lascia Atene a seguito di un’accusa infamante

Altri titoli:
De Alcibiade iterum ab inimicis accusato; 
Invidia per Alcibiade; Motivi della rovina di Alcibiade; Breve fortuna di Alcibiade

Laetitia qua Alcibiades Athenis usus est non nimis fuit diuturna. Nam cum ei omnes honores essent decreti totaque res publica domi bellique tradita esset, ut unius arbitrio gereretur, et ipse postulavisset, ut duo collegae darentur, Thrasybulus et Adimantus, neque id negatum esset, classe in Asiam profectus, quod apud Cymen minus ex sententia rem gesserat, in invidiam recidit. Nihil enim eum non efficere posse putabant. Ex quo eveniebat ut omnia minus prospere gesta culpae tribuerent, sicut tum accidit: nam corruptum a rege capere Cymen noluisse arguebant. Itaque huic maxime putamus malo fuisse nimiam opinionem ingenii atque virtutis: timebant enim cives ne secunda fortuna magnisque opibus elatus tyrannidem concupisceret.


La gioia, della quale Alcibiade godé ad Atene, non fu troppo duratura. Infatti essendogli (dopo che gli erano) stati decretati tutti gli onori e essendo(gli) stato consegnato tutto lo Stato in pace ed in guerra, cosicché fosse controllato dalla volontà di uno solo, ed egli stesso avesse chiesto che gli fossero dati due colleghi, Trasibulo ed Adimanto, e non essendogli stato negato ciò, partito con una flotta per l'Asia, perché presso Cime gli era andata meno bene di quanto si aspettava, ricadde nell’invidia (nel sospetto). Infatti credevano che egli potesse fare ogni cosa (che non ci fosse nulla che egli non potesse realizzare). Da ciò accadeva che imputassero a (sua) colpa tutte le cose compiute meno favorevolmente, come effettivamente allora accadde: infatti (lo) accusavano che, corrotto dal re, non aveva voluto prendere Cime. E così reputiamo che per lui sia stato di danno (dativo di effetto) l’eccessiva considerazione di ingegno e di valore: infatti i cittadini temevano che insuperbito dalla propizia fortuna e dalle grandi ricchezze desiderasse la tirannide.


da Cornelio Nepote,  De vita excellentium imperatorum, Storie, Alcibiade, 7

Commenti

Post popolari in questo blog

MARZIALE, Per la morte della piccola Eròtion

TRADUZIONE CONTRASTIVA: MARZIALE, Per la morte della piccola Eròtion Epigramma V, 34 Hanc tibi, Fronto pater, genetrix Flaccilla, puellam oscula commendo deliciasque meas, parvola ne nigras horrescat Erotion umbras oraque Tartarei prodigiosa canis. Impletura fuit sextae modo frigora brumae, vixisset totidem ni minus illa dies. Inter tam veteres ludat lasciva patronos et nomen blaeso garriat ore meum. Mollia non rigidus caespes tegat ossa nec illi, terra, gravis fueris : non fuit illa tibi. TRADUZIONI A CONFRONTO TRADUZIONE 1 A te, babbo Frontone, a te, mamma Flaccilla, io pienamente affido questa povera bimba, oggetto dei miei baci e delle gioie mie. Cara piccina! Ch'ella non provi terrore delle Ombre, né delle orrende fauci di Cerbero infernale. Avrebbe ora compiuto il suo sesto gelido inverno, s'ella fosse vissuta altri sei giorni ancora. Oh! Fra i suoi buoni vecchi che ella giochi e ripeta i capricci, e il mio nome balbetti c...

I complici di Catilina, Sallustio, 14 I seguaci di Catilina

I complici di Catilina  TESTO LATINO  - S allustio, De coniuratione Catilinae, 14. In tanta tamque corrupta civitate Catilina, id quod factu facillimum erat , omnium flagitiorum atque facinorum circum se tamquam stipatorum catervas habebat . Nam quicumque impudicus adulter ganeo manu ventre pene bona patria laceraverat , quique alienum aes grande conflaverat , quo flagitium aut facinus redimeret , praeterea omnes undique parricidae sacrilegi convicti iudiciis aut pro factis iudicium timentes , ad hoc quos manus atque lingua periurio aut sanguine civili alebat , postremo omnes quos flagitium egestas conscius animus exagitabat , ii Catilinae proximi familiaresque erant . Quod si quis etiam a culpa vacuus in amicitiam eius inciderat , cotidiano usu atque illecebris facile par similisque ceteris efficiebatur . Sed maxime adulescentium familiaritates appetebat : eorum animi molles etiam et [aetate] fluxi dolis haud difficulter capiebantur . Nam ut cuiusque studium ex aetate f...

Un comandante esorta i suoi soldati

VERSIONE DI LATINO Nondum certa Romanis victoria erat ; alia iis supererat moles. Namque multitudo Gallorum, sensum omnem damni exsuperans , integros milites  adversus victorem hostem ciebat ; steterunt que suppresso impetu Romani , et quia iterum fessis subeunda dimicatio erat et quod consul, dum inter primores incautus agitat , laevo umero materi prope traiecto , cesserat parumper ex acie. Iamque omissa cunctando victoria erat , cum consul, vulnere alligato , revectus ad prima signa, "Quid statis , milites?" inquit .«Non cum Latino Sabinoque hoste res est , quem victum armis socium ex hoste fecistis ; in beluas strinximus ferrum; hauriendus aut dandus est sanguis. Propulistis a castris, supina valle praecipites egistis , stratis corporibus hostium superstatis ; complete eadem strage campos qua montes replevistis . Nolite exspectare dum stantes vos fugiant ; inferenda sunt signa et vadendum in hostem». His adhortationibus iterum coorti , milites Romani pellunt loco primos...