Passa ai contenuti principali

è giusto a volte compiacersi di se stessi

C. PLINIUS MATURO ARRIANO SUO S.

(1) Gratularis mihi quod acceperim auguratum: iure, gratularis, primum quod gravissimi
principis iudicium in minoribus etiam rebus consequi pulchrum est, deinde quod sacerdotium ipsum cum priscum et religiosum tum hoc quoque sacrum plane et insigne est, quod non adimitur viventi.
(2) Nam alia quamquam dignitate propemodum paria ut tribuuntur sic auferuntur; in hoc fortunae hactenus licet ut dari possit.
(3) Mihi vero illud etiam gratulatione dignum videtur, quod successi Iulio Frontino principi viro, qui me nominationis die per hos continuos annos inter sacerdotes nominabat, tamquam in locum suum cooptaret; quod nunc eventus ita comprobavit, ut non fortuitum videretur.
(4) Te quidem, ut scribis, ob hoc maxime delectat auguratus meus, quod M. Tullius augur fuit. Laetaris enim quod honoribus eius insistam, quem aemulari in studiis cupio.
(5) Sed utinam ut sacerdotium idem, ut consulatum multo etiam iuvenior quam ille sum consecutus, ita senex saltem ingenium eius aliqua ex parte assequi possim!
(6) Sed nimirum quae sunt in manu hominum et mihi et multis contigerunt; illud vero ut adipisci arduum sic etiam sperare nimium est, quod dari non nisi a dis potest. Vale.

Gaio Plinio saluta il suo Arriano Maturo

(1) Ti  congratuli con me, perché ho ricevuto l'augurato; a ragione, ti congratuli, dapprima perché è bello ricevere la stima di un gravissimo principe (capo dei soldati) anche nelle più piccole cose; poi
perché lo stesso sacerdozio, (è) sia antico e religioso sia questo (è) anche certamente sacro e notevole, perché non viene tolto al vivente ( = dura tutta la vita).
(2) Infatti gli altri (incarichi), sebbene quasi pari per dignità, come sono attribuiti, così sono sottratti; in questo finora alla fortuna è lecito potercelo dare.
(3) In verità mi sembra che esso sia anche degno di congratulazione, che io sia succeduto a Giulio Frontino, uomo autorevole, il quale in questi anni consecutivi, nel giorno della nomina, mi nominava fra i sacerdoti, come se mi eleggesse al suo posto: e ora l'evento ha così giustificato in modo che non sembrasse casuale.
(4) Il mio augurato ti diletta certamente, come scrivi, soprattutto a causa di ciò: che anche Marco Tullio fu augure. Ti rallegri infatti che io mi dedichi agli onori di lui, che io desidero cercare di eguagliare nelle passioni. 
(5) Ma volesse il cielo che come ho ottenuto questo sacerdozio, come (ho ottenuto) il consolato, molti più giovane di lui, così per lo meno da vecchio potessi eguagliare il suo ingegno in qualche parte! 
(6) Ma certamente quelle cose che sono in mano agli uomini toccarono sia a me sia a molti; in verità ciò che non può essere dato se non dagli dei, come è arduo raggiunger(lo) così è anche eccessivo sperar(lo). Stammi bene.

dalle lettere di C. Plinio Cecilio Secondo, Gaius Plinius Caecilius Secundus, epistolario, libro IV, epistola VIII





Commenti

Post popolari in questo blog

MARZIALE, Per la morte della piccola Eròtion

TRADUZIONE CONTRASTIVA: MARZIALE, Per la morte della piccola Eròtion Epigramma V, 34 Hanc tibi, Fronto pater, genetrix Flaccilla, puellam oscula commendo deliciasque meas, parvola ne nigras horrescat Erotion umbras oraque Tartarei prodigiosa canis. Impletura fuit sextae modo frigora brumae, vixisset totidem ni minus illa dies. Inter tam veteres ludat lasciva patronos et nomen blaeso garriat ore meum. Mollia non rigidus caespes tegat ossa nec illi, terra, gravis fueris : non fuit illa tibi. TRADUZIONI A CONFRONTO TRADUZIONE 1 A te, babbo Frontone, a te, mamma Flaccilla, io pienamente affido questa povera bimba, oggetto dei miei baci e delle gioie mie. Cara piccina! Ch'ella non provi terrore delle Ombre, né delle orrende fauci di Cerbero infernale. Avrebbe ora compiuto il suo sesto gelido inverno, s'ella fosse vissuta altri sei giorni ancora. Oh! Fra i suoi buoni vecchi che ella giochi e ripeta i capricci, e il mio nome balbetti c

I complici di Catilina, Sallustio, 14 I seguaci di Catilina

I complici di Catilina  TESTO LATINO  - S allustio, De coniuratione Catilinae, 14. In tanta tamque corrupta civitate Catilina, id quod factu facillimum erat , omnium flagitiorum atque facinorum circum se tamquam stipatorum catervas habebat . Nam quicumque impudicus adulter ganeo manu ventre pene bona patria laceraverat , quique alienum aes grande conflaverat , quo flagitium aut facinus redimeret , praeterea omnes undique parricidae sacrilegi convicti iudiciis aut pro factis iudicium timentes , ad hoc quos manus atque lingua periurio aut sanguine civili alebat , postremo omnes quos flagitium egestas conscius animus exagitabat , ii Catilinae proximi familiaresque erant . Quod si quis etiam a culpa vacuus in amicitiam eius inciderat , cotidiano usu atque illecebris facile par similisque ceteris efficiebatur . Sed maxime adulescentium familiaritates appetebat : eorum animi molles etiam et [aetate] fluxi dolis haud difficulter capiebantur . Nam ut cuiusque studium ex aetate flagrabat

Un comandante esorta i suoi soldati

VERSIONE DI LATINO Nondum certa Romanis victoria erat ; alia iis supererat moles. Namque multitudo Gallorum, sensum omnem damni exsuperans , integros milites  adversus victorem hostem ciebat ; steterunt que suppresso impetu Romani , et quia iterum fessis subeunda dimicatio erat et quod consul, dum inter primores incautus agitat , laevo umero materi prope traiecto , cesserat parumper ex acie. Iamque omissa cunctando victoria erat , cum consul, vulnere alligato , revectus ad prima signa, "Quid statis , milites?" inquit .«Non cum Latino Sabinoque hoste res est , quem victum armis socium ex hoste fecistis ; in beluas strinximus ferrum; hauriendus aut dandus est sanguis. Propulistis a castris, supina valle praecipites egistis , stratis corporibus hostium superstatis ; complete eadem strage campos qua montes replevistis . Nolite exspectare dum stantes vos fugiant ; inferenda sunt signa et vadendum in hostem». His adhortationibus iterum coorti , milites Romani pellunt loco primos