Passa ai contenuti principali

Il potere dei bei discorsi

θεραπεύεσθαι δὲ τὴν ψυχὴν ἔφη, ὦ μακάριε, ἐπῳδαῖς τισιν, τὰς δ' ἐπῳδὰς ταύτας τοὺς λόγους εἶναι τοὺς καλούς·


Πλάτων, Χαρμίδης

Platone, Carmide

Traduzione Letterale:

"E diceva che l'anima (deve) essere curata, o caro, con alcuni incantesimi, e questi incantesimi sono i bei discorsi".


Analisi  

- θεραπεύεσθαι: essere curata (è mediop. infinito di θεραπεύω)

- δὲ: e, inoltre

- τὴν ψυχὴν: l'anima (all'accusativo perché è una infinitiva)

- ἔφη: diceva (da φημί, indicativo imperfetto 3a sing.)

- ὦ μακάριε: o beato, o caro

- ἐπῳδαῖς τισίν : con certi incantesimi (o canti)

- τὰς δ' ἐπῳδὰς ταύτας: e che questi incantesimi

- τοὺς λόγους: le parole (all'accusativo perché è una infinitiva)

- εἶναι: essere (all'infinito perché è una infinitiva)

- τοὺς καλοὺς: belle (all'infinito perché è una infinitiva)

Commento 

Platone, nel "Carmide", introduce l'idea che l'anima possa essere curata tramite l'uso di bei discorsi o "incantesimi" verbali. È una metafora potente che riflette il suo pensiero secondo cui il dialogo filosofico non solo illumina la mente ma anche cura e nutre l'anima umana. 

I "bei discorsi" sono più che parole eleganti: rappresentano l'ideale del vero, del buono e del bello, che Platone considera fondamentali per una vita virtuosa. Per Platone il linguaggio e la filosofia possono avere un impatto significativo sul nostro benessere interiore. La parola può davvero avere un potere curativo, capace di influenzare profondamente l'essenza umana.

Commenti

Post popolari in questo blog

I complici di Catilina, Sallustio, 14 I seguaci di Catilina

I complici di Catilina  TESTO LATINO  - S allustio, De coniuratione Catilinae, 14. In tanta tamque corrupta civitate Catilina, id quod factu facillimum erat , omnium flagitiorum atque facinorum circum se tamquam stipatorum catervas habebat . Nam quicumque impudicus adulter ganeo manu ventre pene bona patria laceraverat , quique alienum aes grande conflaverat , quo flagitium aut facinus redimeret , praeterea omnes undique parricidae sacrilegi convicti iudiciis aut pro factis iudicium timentes , ad hoc quos manus atque lingua periurio aut sanguine civili alebat , postremo omnes quos flagitium egestas conscius animus exagitabat , ii Catilinae proximi familiaresque erant . Quod si quis etiam a culpa vacuus in amicitiam eius inciderat , cotidiano usu atque illecebris facile par similisque ceteris efficiebatur . Sed maxime adulescentium familiaritates appetebat : eorum animi molles etiam et [aetate] fluxi dolis haud difficulter capiebantur . Nam ut cuiusque studium ex aetate f...

MARZIALE, Per la morte della piccola Eròtion

TRADUZIONE CONTRASTIVA: MARZIALE, Per la morte della piccola Eròtion Epigramma V, 34 Hanc tibi, Fronto pater, genetrix Flaccilla, puellam oscula commendo deliciasque meas, parvola ne nigras horrescat Erotion umbras oraque Tartarei prodigiosa canis. Impletura fuit sextae modo frigora brumae, vixisset totidem ni minus illa dies. Inter tam veteres ludat lasciva patronos et nomen blaeso garriat ore meum. Mollia non rigidus caespes tegat ossa nec illi, terra, gravis fueris : non fuit illa tibi. TRADUZIONI A CONFRONTO TRADUZIONE 1 A te, babbo Frontone, a te, mamma Flaccilla, io pienamente affido questa povera bimba, oggetto dei miei baci e delle gioie mie. Cara piccina! Ch'ella non provi terrore delle Ombre, né delle orrende fauci di Cerbero infernale. Avrebbe ora compiuto il suo sesto gelido inverno, s'ella fosse vissuta altri sei giorni ancora. Oh! Fra i suoi buoni vecchi che ella giochi e ripeta i capricci, e il mio nome balbetti c...

Un comandante esorta i suoi soldati

VERSIONE DI LATINO Nondum certa Romanis victoria erat ; alia iis supererat moles. Namque multitudo Gallorum, sensum omnem damni exsuperans , integros milites  adversus victorem hostem ciebat ; steterunt que suppresso impetu Romani , et quia iterum fessis subeunda dimicatio erat et quod consul, dum inter primores incautus agitat , laevo umero materi prope traiecto , cesserat parumper ex acie. Iamque omissa cunctando victoria erat , cum consul, vulnere alligato , revectus ad prima signa, "Quid statis , milites?" inquit .«Non cum Latino Sabinoque hoste res est , quem victum armis socium ex hoste fecistis ; in beluas strinximus ferrum; hauriendus aut dandus est sanguis. Propulistis a castris, supina valle praecipites egistis , stratis corporibus hostium superstatis ; complete eadem strage campos qua montes replevistis . Nolite exspectare dum stantes vos fugiant ; inferenda sunt signa et vadendum in hostem». His adhortationibus iterum coorti , milites Romani pellunt loco primos...